¿Quen me ía dicir… Que naquel calar… Naquel silencio que aos meus beizos tanto lles custou albergar, acochábanse estas palabras, hoxe dunha voz emprestada?
¿Quen me ía dicir… Que agora… Agora que non afoguei, as ía poder soltar na memoria dos que endexamais esquecen, darlle a liberdade que ti, ruín xuíz, lles quixeches roubar…?
E mentres a vida semella igual… Agora… Agora que non afoguei… E moitos, coma ti, miserábeis, facedes vida normal… Eu quero berrar versos de paz… Versos que asubíen nos ventos do inverno… Que voen por sempre no tempo infindo…
¿E quen me ía dicir… Que agora… Agora que non afoguei… Nestas novas páxinas que na súa benvida as puntas dos meus dedos acariñan a bicos, ía eu atopar esta paz que sinto que non lograstes aforcar…?
E mentres xa nada é igual… ¿Quen me ía dicir… Que naquel calar, naquel silencio que aos meus beizos tanto lles custou albergar, acochábanse estas palabras, hoxe dunha voz emprestada?
